Heel eerlijk: ik blijk een gruwelijke hekel aan haasten te hebben.
Tegelijk ben ik heel snel, graag productief en ambitieus.
Herkenbaar?
Ik lever graag snelle service.
Maar voordat ik een assessmentrapport verzend, laat ik liefst nog even bezinken wat ik precies heb opgeschreven, wat mijn conclusie is en vraag ik me af of er niet nog 1 relevant detail vergeten is.
Ik weet dat het nooit perfect kan zijn maar ik hou wel van zorgvuldigheid.
Als ik bewust mijn woorden wil kiezen en een treffende conclusie wil formuleren, moet ik tijd nemen om te schrijven en het zonder stress af te ronden.
Dus moet ik mijn toezeggingen goed managen.
Ga ik met een klant in gesprek, dan wil ik er met aandacht bij zijn.
Voor mij dus geen spreekuursysteem en we starten ook niet om 8:30.
Het gaat over essentiële dingen in het leven.
Ruimte moet gevoeld worden, voor mij en voor de klant.
Hoe check je anders echt bij iemand in, als de vorige amper uit je gezichtsveld is verdwenen?
Ook hier dus toch aandacht vóór de kwantiteit.
Wat je kunt, is niet altijd verstandig om ook continu te laten zien.
Dan activeer ik enkel het brein en ga ik in de machinale stand.
Handig dus, die maximalisatie-stand, maar ik bewaar hem voor momenten dat het echt even moet, niet elk moment op iedere dag.
De activatieknop kan aan in een complex gesprek waarin snel geschakeld moet worden en in scenario’s moet worden gedacht.
Of in interactie met mijn kinderen, die uitdagender kunnen zijn dan klanten en het uiterste van mijn brein kunnen vragen 😊
Of als er echt dingen mislopen en snelle improvisatie nodig is. Dan heb ik die reserves nog.
Ik kan soms heerlijk slenteren door de supermarkt en staren naar alle kruiden, om te bedenken wat ik wil eten. Weg met onnodige adrenaline. Vroeger was dat wel anders. Hoe kun je zsm alles inladen en wegwezen…
Ik ben nu eerder pissig op mezelf als ik merk dat ik een vrij onrealistische prestatie heb geleverd op een dag door maar door te pushen, in plaats van dat ik mezelf trots een compliment geef.
Kun jij VOORUIT VOELEN?
Een te vol agendabeeld brengt bij mij een beklemmend gevoel. En bij jou?
Alsof ik moet leveren zonder er zelf echt volmondig ‘ja’ tegen te kunnen zeggen.
Alsof er geen ruimte is om even alles te processen, terwijl ik een enorme opmerkzame spons ben.
Noem je jezelf dan zwak en beperkt belastbaar?
Of geef je jezelf de ruimte om in je beste versie te komen en een ‘normaal’ recept van tempo en belasting aan te houden, zodanig dat je helemaal met aandacht ergens bij bent en op je scherpst bent?
Ik kies voor het laatste.
Herken jij ook die tegenstelling? Van een snel brein met drang om te maximaliseren, terwijl je eigenlijk ook die spons bent en behoefte hebt aan een ‘zen’ gevoel zonder haast?
Als je via zelfreflectie eens wil inchecken bij jezelf en wil peilen waar jouw invloed zit om je eigen evenwicht te vinden, download dan hier het reisplan Mastering Yourself, waarin je via de 7 checkpoints met jezelf in gesprek gaat en je eigen recept vindt dat bij jou past! Begin dan bij deze doelformulering: ik wil duurzaam maar zonder mezelf te verliezen.
