Tante Riet.
Vandaag tikt zij de 90 jaar aan.
Ik weet nog dat we bij haar gingen logeren.
In het klooster in Maastricht, waar zij als non verbleef.
Ze ving daar jonge tienermoeders op, één van de goede doelen die zij ondersteunde.

Maar het offer dat zij leverde was groot.
Kwam zij op een familiefeestje, dan moest ze tijdens het eten al weg.
Anders haalde ze de strenge avondklok van het klooster niet.
Als we op visie waren bij haar voelde je aan alles wat er vooral NIET mocht.
Niet praten op de gang, maximaal wat fluisteren.
Op tijd in je eigen kamer terugtrekken, zo ook mijn broertje en ik.
Zonder tv, niets te beleven, een klinisch geheel.
Velen gaan nu naar een klooster voor een serene retraite.
Mij niet gezien, voor mij hangt er een sfeer van ‘niet mogen’.

Het leven van tante Riet leent zich voor een film.
Zo’n 35 jaar geleden kreeg het een bijzondere wending.
Zij was daar klaar, wilde weg.
Maar gewoon naar moeder-overste gaan en ‘je baan’ opzeggen,
nee dat werkte niet zo.
Mijn ouders hebben haar helpen ‘ontsnappen’.
Tijdens een wandeling in het kloosterpark, plat op de achterbank van de auto.
Wat een verhaal vond ik dat!
Ze was zo rond de 55 jaar oud en startte een nieuw leven.

Haar eerste knusse minihuisje was geweldig, ergens in het groen in een tuin.
Ik fantaseerde als jonge tiener dat ik ooit ook zo’n huisje had, net als tante Riet.
Ze verhuisde naar een groter appartement, er ontstonden meidenavonden, alle nichtjes aten gezellig samen bij onze tante.
Op een dag schreef ze zich zelfs in bij een datingbureau en zowaar, zij vond haar match!
Met een wat oudere weduwnaar met een flinke dosis humor ging zij wandelen.
Ze besloten te gaan samenwonen, gewoon bij ons in Purmerend.

Met een rotstuintje en een volière bouwden ze samen aan hun tweede leven.
Net nadat ik trouwde, trouwde zij ook.
Niet alleen voor de wet in Nederland maar ook op een ezel midden in de bush van Afrika.
Gingen op reis naar familie in Curaҫao, liepen ieder familiefeestje samen af.
Tante Riet maakte haar inhaalslag.
Bescheiden is ze altijd gebleven maar net zo goed lekker eigenwijs.

Wat ik al jong voor me zag gebeuren, is dat het soms een goed plan is om te stoppen als je voelt dat het niet meer voegt.
Een andere route inslaan is een optie.
Hoe ingrijpend en spannend dat ook kan zijn.
Dit afgelopen jaar heb ik een aantal van mijn klanten ook levensveranderende stappen zien maken.
Heldhaftig en vol zorgen en onzekerheid, maar vanuit de overtuiging dat dit de weg is.
Je hebt net dat beetje lef en vertrouwen nodig, dat er aan de andere kant voor jou een schat te vinden is.
En hoe fijn is het om hun reismaat te zijn op dat pad.

Vandaag is tante Riet jarig.
Zij en haar man, die gestaag naar de 100 jaar toe kruipt, vieren dat samen, maar wel met corona.
Geen bezoekje maar een klein eerbetoon, aan 2 toppertjes.
Met koffie met slagroom en een kerstkrans op bed komen ze deze dag door.
Een inspirerend voorbeeld voor allen.